Teatro del Lemming (Włochy)W. S. Burza
Przedstawienie odbędzie się na dużej scenie przy zasłoniętej kurtynie. Widzowie przemieszczają się po scenie wraz z aktorami. Przedstawienie „W.S. Burza” powstało z okazji 400-lecia śmierci Williama Szekspira. Twórcy Teatro del Lemming uznali, że szekspirowska „Burza” jest idealnym przedstawieniem dla uczenia twórczości wielkiego dramaturga. Teatro del Lemming sprowadza na wyspę/scenę szekspirowskich rozbitków, bohaterów jego dzieł: Hamleta, Julię, czarownice Makbeta, Króla Leara, Ryszarda, Brutusa... i innych, czyniąc ich niewolnikami wyobraźni zdetronizowanego, bezdomnego, zesłanego Prosepera czyli Szekspira.W przedstawieniu „W.S. Tempest” widzowie zaproszeni są do wyprawy po wyobraźni barda ze Stradfordu. Zagubieni na wyspie/scenie trafiają do magicznego i metaforycznego królestwa pamięci i wyobraźni. Zanurzeni w magii obrazów i poezji słów trafiają w końcu do wyjścia, do świata (rzeczywistego?), do którego przecież należeli i należą. Jednak granica między rzeczywistością a wyobraźnią uległa już zatarciu. Jeśli w trakcie przedstawienia doznali przemiany i dotknęli prawdy, czym stanie się ich świat i co czeka ich po wyjściu z teatru?dramaturgia, muzyka i reżyseria: Massimo Munaroscenografia: Luigi Tronconwystępują: Chiara Elisa Rossini, Diana Ferrantini, Alessio Papa, Maria Grazia Bardascino, Boris Ventura, Marina Carluccio, Katia Raguso, Alessandro Sanmartin
Dorota Lis-Majewski jest aktorką i kostiumografem. Współpracuje z Lechem Majewskim na planie jego filmów.Zagrała w Szklanych ustach (Doris), DiVinities, Młynie i krzyżu (Saskja Jonghelinck) oraz Onirice (Matka dziewczynki).W filmach: Angelus, Szklane usta, Młyn i krzyż oraz Onirica była II reżyserem. Ponadto do filmów Szklane usta oraz Onirica zaprojektowała kostiumy. Była również reżyserem castingu we wszystkich powyższych filmach.W Teatrze Rozrywki zaprojektowała kostiumy do spektaklu Mariacka 5.
Lech Majewski jest jednym z najbardziej wszechstronnych, ale i najbardziej intrygujących polskich artystów. Jako nieliczny z rodzimych twórców zrobił światową karierę mimo, że nigdy nie kręcił filmów komercyjnych.Malarz, poeta, prozaik, reżyser. Urodzony w Katowicach, od 1981 pracuje przede wszystkim za granicą. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Jego filmy prezentowane były na festiwalach filmowych m.in. w Cannes, Wenecji, Berlinie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Barcelonie, Jeruzalem i Montrealu, zdobywając wiele nagród.Jego wideoarty, fotografie i rzeźby pokazywały muzea i galerie całego świata. W 2006 roku nowojorskie Museum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy, a rok później instalacja „Krew Poety” stała się częścią 52. Biennale w Wenecji. Kolejny cykl wideoartów pt. „Bruegel Suite” był wystawiany w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art, National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie, w Muzeum Narodowym w Krakowie oraz na 54. weneckim Biennale.Artysta prowadzi również wykłady na wielu uczelniach świata; od Canterbury University w Nowej Zelandii, poprzez Harvard i Berkeley w USA, po Uniwersytet w Bolonii i Akademię Sztuk Pięknych w Rzymie.Jego prace sceniczne zaczęły się jeszcze w liceum, gdy założył (razem z późniejszym aktorem Teatru Starego, Andrzejem Hudziakiem) Teatr Jednego Momentu. W czasie studiów Cyrk Poetycki Lecha Majewskiego wziął udział w Festiwalu Teatralnym we Wrocławiu, prezentując spektakl Piękni chłopcy z Katowic. W tym czasie Lech Majewski współpracował również z Teatrem Telewizji (Biała Diablica Webstera) oraz z Teatrem Studio Józefa Szajny (Edyp Królem Sofoklesa).Na emigracji w Londynie Lech Majewski stworzył głośny spektakl na Tamizie, London Odyssey wg Homera, wyróżniony przez „Times” tytułem Spektaklu Roku, a w 1993 roku zrealizował, wspólnie z Franciszkiem Starowieyskim, polską prapremierę Ubu Króla Krzysztofa Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi.Tournée tego spektaklu po Niemczech zaowocowało wieloma zaproszeniami dla reżysera, doprowadzając do realizacji Snu nocy letniej Szekspira; Opery za 3 grosze Brechta; oraz musicalu Black Rider Boba Wilsona i Toma Waitsa nagrodzonego „Killianpreis” za najlepszy spektakl w teatrze niemieckim w sezonie 1995/1996.Sezon ten również otworzył w Teatrze Wielkim w Warszawie inscenizacją Carmen będącą w repertuarze Opery Narodowej przez prawie 20 lat. Rok później skomponował wspólnie z Józefem Skrzekiem muzykę do opery autobiograficznej Pokój Saren i zainscenizował ją w Operze Śląskiej. Film oparty na jej kanwie pokazywany był w wielu krajach i jako wideo-fresk stał się częścią Biennale w Wenecji.W rodzinnych Katowicach, Lech Majewski zrealizował „dziewięćdziesięciokilometrowy spektakl eksperymentalny” Tramwaj, przeniesiony później do Düsseldorfu, zaś w roku 2002, na zaproszenie Prezydenta Valdasa Adamkusa, stworzył repryzę inscenizacji Carmen na deskach Litewskiej Opery Narodowej, powierzając scenografię ponownie Januszowi Kapuście. W 2008 roku Lech Majewski zainscenizował balet Harnasie oraz operę Król Roger Karola Szymanowskiego dla nowojorskiego Festiwalu Operowego.Spektaklem Mariacka 5 w Teatrze Rozrywki zadebiutował w roli dramaturga.Filmografia:Rycerz (1980); Lot świerkowej gęsi (1986); Więzień Rio (1988); Ewangelia według Harry’ego (1992); Basquiat (scenariusz, producent, 1996); Pokój saren (1997); Wojaczek (1999); Angelus (2001); Ogród rozkoszy ziemskich (2004); Szklane usta (2006); Młyn i Krzyż (2010); Onirica (2015).Książki:Powieści: Kasztanaja (1981), Szczury Manhattanu (1993), Pielgrzymka do grobu Brigitte Bardot Cudownej (1996), Metafizyka (2002), Hipnotyzer (2003), Manhattan Babilon (2015).Tomiki poetyckie: Baśnie z tysiąca nocy i jednego miasta (1977), Poszukiwanie raju (1978), Mieszkanie (1981), Muzeum mojej nędzy (1997), Święty Sebastian (1998).Eseje: Asa Nisi Masa – Magia w 8 i 1/2 Felliniego (1994), Oficjalne Centrum Świata (1998)Więcej informacji na stronie: www.lechmajewski.art.pl Foto: Marek Bielecki
Krytycy nie mają wątpliwości - to jeden z najciekawszych polskich filmów ostatnich lat, czego potwierdzeniem są prestiżowe nagrody dla realizatorów i aktorów. Podkreśla się wiarygodność tego obrazu. Śląsk i Zagłębie lat 70. minionego wieku są „jak żywe”. Udało się uchwycić atmosferę tamtej epoki i na jej tle pokazać głośną sprawę seryjnego mordercy Zdzisława Marchwickiego.Macieja Pieprzycę od dawna interesował ten temat i jego społeczno-polityczne konteksty. Poświęcił mu jeden ze swoich pierwszych filmów dokumentalnych. Pokazywaliśmy go w Teatrze Rozrywki w roku 2009.Reżyser także tym razem będzie naszym gościem specjalnym.Wieczór poświęcony pamięci Jana F. Lewandowskiego.Maciej Pieprzyca na planie filmu Jestem mordercą. Foto: Arkadiusz Ławrywianiec
Tomson HighwaySONGS IN THE KEY OF CREERecital jazzowy z satyrycznym komentarzem o rdzennej ludności Kanady Tomson Highway to jeden z najważniejszych pisarzy kanadyjskich wywodzących się z ludności rdzennej Kanady (Naród Cree), który zdecydował o kształcie rozwoju teatru autochtonicznego zarówno w kraju, jak i na całym świecie. W roku 1994 został uhonorowany Orderem Kanady (Order of Canada) – najwyższym cywilnym odznaczeniem tego kraju. Czasopismo Maclean's wymieniło go, jako jednego ze stu najważniejszych ludzi w historii Kanady.W Teatrze Rozrywki Tomson Highway zagra na fortepianie w towarzystwie wokalistki Patricii Cano i saksofonisty Marcusa Alego.
O tym, jaki to będzie koncert, możecie się przekonaćna stronie Tomsonasłuchając umieszczonych tam utworów!
Z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, zapraszamy wszystkich ciekawych zakulisowego świata Rozrywki w nasze progi. Będziemy przyglądać się poszczególnym etapom przygotowań do premiery musicalu Bulwar zachodzącego słońca, zobaczymy jak powstają kostiumy i dekoracje, zajrzymy na chwilę na próbę i przejdziemy teatralnymi korytarzami w magiczny świat sceny! Będzie również okazja przyjrzeć się, a nawet przymierzyć kostiumy znanych i lubianych postaci z wybranych spektakli. A wieczorem zapraszamy na przedstawienie. I wbrew pozorom oraz zdjęciu nie będzie to Skrzypek na dachu :-) Zanurzymy się w historię szalonego naukowca i jego demonicznego podopiecznego – na wesoło. Więcej o spektaklu – tutaj...W ten szczególny dzień bądźcie z nami!
Iwan WyrypajewSŁONECZNA LINIATeatr Polonia z WarszawySłoneczna linia to nowa sztuka Iwana Wyrypajewa. Tym razem znany dramaturg i reżyser dotyka chyba najbardziej aktualnego tematu naszych czasów – budowania komunikacji między ludźmi. Jak wejść z drugim człowiekiem w prawdziwy, głęboki kontakt? Jak wysłuchać i być wysłuchanym? Jak wyjść z formalnych relacji i zacząć prawdziwie porozumiewać się z innymi? Jak się rozwijać i iść swoją drogą, wspólnie przezwyciężając sztampy życia rodzinnego? Autor w mistrzowsko napisanej komedii, z właściwym sobie poczuciem humoru i lekkością przeprowadza seans terapeutyczny na temat: jak być szczęśliwym ze swoją żoną, mężem, partnerem i ze światem w ogóle. Fabuła dramatu opiera się na konflikcie pary małżeńskiej, która na oczach widza próbuje rozwiązać skomplikowane psychologiczne węzły, zastałe blokady i niewybaczone urazy, tak dobrze znane każdemu z nas. Tekst napisany z niezwykłą wirtuozerią. Błyskotliwy humor, świetnie skonstruowane dialogi, porywający rytm. UWAGA! Aktorzy w spektaklu używają nieparlamentarnych wyrazów.przekład: Agnieszka Lubomira Piotrowskamuzyka: Cazimir Liskereżyseria: Iwan Wyrypajewscenografia: Anna Metkostiumy: Katarzyna Lewińskawystępują: Karolina Gruszka (Barbara) i Borys Szyc (Werner)Koprodukcja z WEDA Produkcje
Absolwent Studium Wokalno-Baletowego w Gliwicach. Od 1989 roku związany z Teatrem Muzycznym w Gliwicach, a od 2017 z Teatrem Rozrywki w Chorzowie.
W 2015 roku otrzymał honorową nagrodę Prezydenta Miasta Gliwice za całokształt osiągnięć w dziedzinie upowszechniania kultury.
Role w Teatrze Rozrywki: – Chłopiec z telegrafu w spektaklu Młody Frankenstein Mela Brooksa i Thomasa Meehana, – Tackaberry w musicalu Jak odnieść sukces w biznesie, zanadto się nie wysilając F. Loessera, – Max von Mayerling w Bulwarze Zachodzącego Słońca A. L. Webbera, – Zastępca gubernatora, Wieśniak 2 w musicalu familijnym Zorro J. Bończyka i Z. Krzywańskiego, – Chór kelnerów w musicalu Cabaret J. Masteroffa, J. Kandera i F. Ebba, – Gracz w bilard, Taksówkarz w musicalu Zakonnica w przebraniu A. Menkena, – Mieszkaniec miasteczka w musicalu Pinokio. Il grande musical Saverio Marconiego.
Przemysław Witkowicz jest także autorem muzyki do koncertu zaduszkowego Porcelanowe sny.
Foto: Krzysztof Krzemiński
